Hoe vaak zien we wel niet dat ouders aan het vloeken zijn op hun kinderen, hun vooruit duwen zelfs soms sleuren. Hun vertellen dat ze voor niets goed zijn en dat ze altijd en alleen maar je tijd verdoen met klagen en zagen. Hebben we dan werkelijk vergeten hoe het voelt om zo oud te zijn. Zijn we dan echt vergeten hoe het was om een kind te zijn en de wereld rondom ons te ervaren ? Hebben we er ooit bij stilgestaan dat we het onmogelijke verwachten van onze kinderen. Onze kinderen doen zo hard hun best om ons te plezieren, dat we fier op hun kunnen zijn en toch.....
Kinderen kijken zo hard op naar hun ouders als ze jong zijn, het is hun grote voorbeeld. Zij denken dat ze ook zo moeten worden en zijn en doen er alles aan om hun ouders te evenaren. Maar voor vele ouders is dit niet goed genoeg en zonder dat je het beseft kwets je je kind diep van binnen.
Er was eens vrouw die met haar 2 kinderen ging winkelen. Ze had een dochter van ongeveer 8 a 9 jaar oud en een zoontje van een jaar of 7. De papa was niet mee aanwezig in hun uitstapje. Het zoontje van 7 werd verplicht om met het winkelkarretje te rijden terwijl mama maar vanalles en nog wat aan het inladen was, dat enorm veel woog. Toch dacht ze geen enkele seconde om zelf het winkelkarretje over te nemen van haar zoontje, die heel veel moeite had om het karretje nog maar verder in beweging te krijgen. Wat er gebeurde was dat de mama alleen maar oog had voor haar eigen belangen en niet die van haar kinderen, namelijk zij was maar continu haar frustraties en irritaties aan het uitroepen naar en op haar kinderen toe. Ze was kwaad en geirriteerd riep ze naar haar zoontje toe dat hij harder moest duwen : Hoe zit het nou, komt er nog iets van ? Kun jij nu nooit niets. Terwijl het zoontje antwoorde maar mama ik duw zo hard als ik kan. Wederom was mama liever aan het klagen over het feit dat haar zoontje het volle gewicht van die kar niet kon verder duwen terwijl zelf gewoon even de kar over te nemen en het probleem zou opgelost zijn.
Toen ze aankwamen bij de kassa en hun producten verder aan het uitladen waren op de band, was haar dochtertje heel spontaan mama aan het meehelpen.
En dit deed ze goed, maar niet genoeg voor de mama. Mama pakte namelijk het zwaarste gewicht uit de kar en vloekte erop los dat haar kinderen in de weg stonden, dat ze niet snel genoe waren en weer vlogen de frustraties in het rond.
Het dochtertje wou nog iets vertellen heel spontaan en vrolijk tegen haar mama die gewoon zeer grof en ongeinteresseerd reageerde van hou gewoon je kop.
De mama was duidelijk het zat en had nood aan rust en haar kinderen gaven haar dit niet, dus vond ze er niet beter op om haar frustraties en irritaties volop te uiten en boosheid en woede te uiten naar haar kinderen. De mama was zo met zichzelf bezig dat ze niet kon zien dat haar zoontje doodop was en in nood was om een klein beetje hulp te krijgen met de kar en het van hem over te nemen,
ze was zo druk bezig met haar zelf dat ze niet merkte dat ze haar dochtertje heel diep had gekwetst door zo vurig en bombastisch haar gevoelens van frustraties op haar te gooien. Haar dochtertje liep verder van haar weg, met armen gekruist voor haar lichaam, het was voor haar genoeg geweest ze wou deze pijn niet voelen en de tranen liepen, doch gunde ze het haar mama niet dat ze dit zag omdat ze dan weer zou kunnen denken hoe zwak zogezegd zij we zou zijn.
En dit verhaal klinkt nu erg, maar het gebeurd elke dag opnieuw. Ouders zijn zo in zichzelf gekropen dat zij niet meer stil staan bij het leed en de invloed zij hebben en veroorzaken bij hun kinderen. Zij zijn vergeten hoe het was om kind te zijn, om de wereld te ervaren zoals die is. Vanuit hun pijn handelen ze met alle gevolgen van dien. Ouders kwetsen hun kinderen, en die kinderen kwetsen op hun beurt hun ouders. Het warme gevoel van geborgenheid en veiligheid die een basisbehoefte is van elk kind word hierdoor ondermijnt.
Waarom wensen ouders hun kinderen hun kindtijd te ontnemen ? Was je zelf zo ongelukkig geweest in jouw kindertijd dat je zo rancuneus geworden bent dat je je eigen kinderen dit niet gunt ? Laat hun toch genieten van die korte tijd zonder verantwoordelijkheden en gewoon genieten van het Nu en de veiligheid van jullie gezin.
Ook de manier waarop de maatschappij werkt in opvoeding. Is het dan normaal dat we eerst een kind straffen voor dingen dat niet mogen maar waar we wel even vergeten waren te vertellen dat dit het niet mocht. Want ja zo werkt ons systeem nu eenmaal : Ja dat mag niet, ga nu maar even lekker in die hoek staan binnen 10 minuten mag je er weer vandaan als je tenminste iets geleerd hebt.
Ben je nu serieus ? Ga je nou echt je kind straffen voor iets waar dat die niet bewust van is dat het niet mag. Zou je dan beter niet gewoon eerst even melden als waarschuwing dat dit niet oké is en dan bij de volgende keer pas straffen ? Dat zou namelijk veel logischer zijn toch ? .....
Het grootste probleem die er heerst in de relatie Ouder kind is dat er geen echte band meer is tussen beiden. Vaak hoor je wel door tijdsgebrek altijd moeten werken en dan nog andere verplichtingen en ja tuurlijk wens ik ook nog tijd voor mezelf. Hoe vaak heb je als ouder je kind niet afgewezen als het naar je toe kwam met een spellendoos om mee een spelletje te spelen s'avonds waarop je bot weg zegt nu niet geen tijd moet dit nog doen en dan dat nog... en o ja dan is het mijn favoriete programa op tv het zal voor een andere keer zijn .... die er nooit komt.
Hoe vaak heeft je kind geen tekening gemaakt voor je en wilt die laten zien en je bekijkt het nauwelijks het doet je niets, terwijl je het hart van je kind breekt.
Hoe vaak zit je kind in de auto wel niet te roepen en luidruchtig zijn verhalen van de dag te vertellen tegen je, terwijl je alleen maar roept dat die even moet zwijgen.
Kinderen kruipen zo verder en alleen in hun schulp, want wat als zij bij hun ouders als niet terecht kunnen voor hun verhalen van de dag, hun mooiste tekeningen te laten zien, om hun steun en hulp te krijgen en voor de geborgenheid van een gezin te ervaren enz....
We jagen onze eigen kinderen alleen maar verder weg van ons zelf tot wanneer het te laat ..... tot wanneer de ruimte tussen beiden zo groot geworden is dat het onherstelbaar lijkt, ben je echt bereid zo ver te gaan ? Of ga je weer contact maken met jouw kinderen en het kind in jouw. Laat je inspireren door de talenten en kwaliteiten van je kinderen die elk uniek zijn. Kinderen groeien tot mooie mensen en dit vooral door de liefde, warmte,geborgenheid en de zorg van de ouders. Leef vanuit je hart.... Voed je kind op vanuit je hart... Maar vooral
leer weer te communiceren met je kind vanuit je hart... Ja ook op die momenten dat ze het bloed onder je nagels kunnen halen, want later zal je juist die momenten o zo diep koesteren. Begin vandaag en Niet morgen...
De dankbaarheid en liefde die je zal krijgen van je kinderen zal van onschatbare waarde zijn, niemand anders kan je die geven en je zo diep raken op een mooie en goede manier. Vele mensen/ouders zijn vergeten wat een mooi geschenk kinderen zijn en ik zeg echt een geschenk .... Ook al denk je soms van niet als ze het je lastig maken hehe :p
Kinderen die geboren worden vanuit liefde voor elkaar, word bezegeld met een onvoorwaardelijke liefde die de fysieke vorm aan neemt en je noemt het men kind ;) Denk even aan zoveel andere mensen die zo graag een kindje wensen en willen en die niet in staat zijn om eentje van hun zelf te verwekken door moeilijkheden. Denk vooral wat een mooi geschenk het is dat een andere ziel jullie gekozen heeft als ouders, om jullie kind te zijn in dit leven om een intense tijd met elkaar te beleven. Het is een Geschenk van de ziel van je kind, en van Boven zelf en een wonder tussen beide partners. Vergeet dit niet en denk er even aan terug wanneer je kind lastig doet.
Draag bij aan het veranderen van het oeroude systeem van het opvoeden van kinderen. Kinderen hebben geen systeem nodig, zij hebben hun ouders nodig volledig bewust en aanwezig in het NU. Kinderen hebben liefde nodig. Kinderen moeten hun emoties kunnen uiten bij elkaar, bij de ouders en in de maatschappij het maakt hun sterker juist dat ze dit kunnen en leren ze ook gemakkelijker plaatsen. Het systeem waar we nu in leven gaat ervan uit dat wij moeten leven als robotjes alles geprogrammeerd en schoon binnen de lijntjes lopen en geen fouten maken. Maar we zijn mens, wij mogen fouten maken, wij mogen ons zelf zijn, we mogen wenen, lachen, enz... Wij mogen onze eigen weg kiezen in het leven en onze eigen uniekheid op eisen. En voor de kinderen het is oké om anders te zijn, het is oké om jezelf te zijn, Om gevoelig te zijn Jij bent exact wie jij bent, en wie jij altijd al bent geweest. Je bent prachtig zoals je bent en je hoeft je niet te veranderen dit geldt ook voor de ouders zelf ;)
Verder wou ik hier even graag nog een filmpje posten die gaat over een andere manier van omgaan met kinderen, de nieuwe manier van les geven aan kinderen
Kinderen kijken zo hard op naar hun ouders als ze jong zijn, het is hun grote voorbeeld. Zij denken dat ze ook zo moeten worden en zijn en doen er alles aan om hun ouders te evenaren. Maar voor vele ouders is dit niet goed genoeg en zonder dat je het beseft kwets je je kind diep van binnen.
Er was eens vrouw die met haar 2 kinderen ging winkelen. Ze had een dochter van ongeveer 8 a 9 jaar oud en een zoontje van een jaar of 7. De papa was niet mee aanwezig in hun uitstapje. Het zoontje van 7 werd verplicht om met het winkelkarretje te rijden terwijl mama maar vanalles en nog wat aan het inladen was, dat enorm veel woog. Toch dacht ze geen enkele seconde om zelf het winkelkarretje over te nemen van haar zoontje, die heel veel moeite had om het karretje nog maar verder in beweging te krijgen. Wat er gebeurde was dat de mama alleen maar oog had voor haar eigen belangen en niet die van haar kinderen, namelijk zij was maar continu haar frustraties en irritaties aan het uitroepen naar en op haar kinderen toe. Ze was kwaad en geirriteerd riep ze naar haar zoontje toe dat hij harder moest duwen : Hoe zit het nou, komt er nog iets van ? Kun jij nu nooit niets. Terwijl het zoontje antwoorde maar mama ik duw zo hard als ik kan. Wederom was mama liever aan het klagen over het feit dat haar zoontje het volle gewicht van die kar niet kon verder duwen terwijl zelf gewoon even de kar over te nemen en het probleem zou opgelost zijn.
Toen ze aankwamen bij de kassa en hun producten verder aan het uitladen waren op de band, was haar dochtertje heel spontaan mama aan het meehelpen.
En dit deed ze goed, maar niet genoeg voor de mama. Mama pakte namelijk het zwaarste gewicht uit de kar en vloekte erop los dat haar kinderen in de weg stonden, dat ze niet snel genoe waren en weer vlogen de frustraties in het rond.
Het dochtertje wou nog iets vertellen heel spontaan en vrolijk tegen haar mama die gewoon zeer grof en ongeinteresseerd reageerde van hou gewoon je kop.
De mama was duidelijk het zat en had nood aan rust en haar kinderen gaven haar dit niet, dus vond ze er niet beter op om haar frustraties en irritaties volop te uiten en boosheid en woede te uiten naar haar kinderen. De mama was zo met zichzelf bezig dat ze niet kon zien dat haar zoontje doodop was en in nood was om een klein beetje hulp te krijgen met de kar en het van hem over te nemen,
ze was zo druk bezig met haar zelf dat ze niet merkte dat ze haar dochtertje heel diep had gekwetst door zo vurig en bombastisch haar gevoelens van frustraties op haar te gooien. Haar dochtertje liep verder van haar weg, met armen gekruist voor haar lichaam, het was voor haar genoeg geweest ze wou deze pijn niet voelen en de tranen liepen, doch gunde ze het haar mama niet dat ze dit zag omdat ze dan weer zou kunnen denken hoe zwak zogezegd zij we zou zijn.
En dit verhaal klinkt nu erg, maar het gebeurd elke dag opnieuw. Ouders zijn zo in zichzelf gekropen dat zij niet meer stil staan bij het leed en de invloed zij hebben en veroorzaken bij hun kinderen. Zij zijn vergeten hoe het was om kind te zijn, om de wereld te ervaren zoals die is. Vanuit hun pijn handelen ze met alle gevolgen van dien. Ouders kwetsen hun kinderen, en die kinderen kwetsen op hun beurt hun ouders. Het warme gevoel van geborgenheid en veiligheid die een basisbehoefte is van elk kind word hierdoor ondermijnt.
Waarom wensen ouders hun kinderen hun kindtijd te ontnemen ? Was je zelf zo ongelukkig geweest in jouw kindertijd dat je zo rancuneus geworden bent dat je je eigen kinderen dit niet gunt ? Laat hun toch genieten van die korte tijd zonder verantwoordelijkheden en gewoon genieten van het Nu en de veiligheid van jullie gezin.
Ook de manier waarop de maatschappij werkt in opvoeding. Is het dan normaal dat we eerst een kind straffen voor dingen dat niet mogen maar waar we wel even vergeten waren te vertellen dat dit het niet mocht. Want ja zo werkt ons systeem nu eenmaal : Ja dat mag niet, ga nu maar even lekker in die hoek staan binnen 10 minuten mag je er weer vandaan als je tenminste iets geleerd hebt.
Ben je nu serieus ? Ga je nou echt je kind straffen voor iets waar dat die niet bewust van is dat het niet mag. Zou je dan beter niet gewoon eerst even melden als waarschuwing dat dit niet oké is en dan bij de volgende keer pas straffen ? Dat zou namelijk veel logischer zijn toch ? .....
Het grootste probleem die er heerst in de relatie Ouder kind is dat er geen echte band meer is tussen beiden. Vaak hoor je wel door tijdsgebrek altijd moeten werken en dan nog andere verplichtingen en ja tuurlijk wens ik ook nog tijd voor mezelf. Hoe vaak heb je als ouder je kind niet afgewezen als het naar je toe kwam met een spellendoos om mee een spelletje te spelen s'avonds waarop je bot weg zegt nu niet geen tijd moet dit nog doen en dan dat nog... en o ja dan is het mijn favoriete programa op tv het zal voor een andere keer zijn .... die er nooit komt.
Hoe vaak heeft je kind geen tekening gemaakt voor je en wilt die laten zien en je bekijkt het nauwelijks het doet je niets, terwijl je het hart van je kind breekt.
Hoe vaak zit je kind in de auto wel niet te roepen en luidruchtig zijn verhalen van de dag te vertellen tegen je, terwijl je alleen maar roept dat die even moet zwijgen.
Kinderen kruipen zo verder en alleen in hun schulp, want wat als zij bij hun ouders als niet terecht kunnen voor hun verhalen van de dag, hun mooiste tekeningen te laten zien, om hun steun en hulp te krijgen en voor de geborgenheid van een gezin te ervaren enz....
We jagen onze eigen kinderen alleen maar verder weg van ons zelf tot wanneer het te laat ..... tot wanneer de ruimte tussen beiden zo groot geworden is dat het onherstelbaar lijkt, ben je echt bereid zo ver te gaan ? Of ga je weer contact maken met jouw kinderen en het kind in jouw. Laat je inspireren door de talenten en kwaliteiten van je kinderen die elk uniek zijn. Kinderen groeien tot mooie mensen en dit vooral door de liefde, warmte,geborgenheid en de zorg van de ouders. Leef vanuit je hart.... Voed je kind op vanuit je hart... Maar vooral
leer weer te communiceren met je kind vanuit je hart... Ja ook op die momenten dat ze het bloed onder je nagels kunnen halen, want later zal je juist die momenten o zo diep koesteren. Begin vandaag en Niet morgen...
De dankbaarheid en liefde die je zal krijgen van je kinderen zal van onschatbare waarde zijn, niemand anders kan je die geven en je zo diep raken op een mooie en goede manier. Vele mensen/ouders zijn vergeten wat een mooi geschenk kinderen zijn en ik zeg echt een geschenk .... Ook al denk je soms van niet als ze het je lastig maken hehe :p
Kinderen die geboren worden vanuit liefde voor elkaar, word bezegeld met een onvoorwaardelijke liefde die de fysieke vorm aan neemt en je noemt het men kind ;) Denk even aan zoveel andere mensen die zo graag een kindje wensen en willen en die niet in staat zijn om eentje van hun zelf te verwekken door moeilijkheden. Denk vooral wat een mooi geschenk het is dat een andere ziel jullie gekozen heeft als ouders, om jullie kind te zijn in dit leven om een intense tijd met elkaar te beleven. Het is een Geschenk van de ziel van je kind, en van Boven zelf en een wonder tussen beide partners. Vergeet dit niet en denk er even aan terug wanneer je kind lastig doet.
Draag bij aan het veranderen van het oeroude systeem van het opvoeden van kinderen. Kinderen hebben geen systeem nodig, zij hebben hun ouders nodig volledig bewust en aanwezig in het NU. Kinderen hebben liefde nodig. Kinderen moeten hun emoties kunnen uiten bij elkaar, bij de ouders en in de maatschappij het maakt hun sterker juist dat ze dit kunnen en leren ze ook gemakkelijker plaatsen. Het systeem waar we nu in leven gaat ervan uit dat wij moeten leven als robotjes alles geprogrammeerd en schoon binnen de lijntjes lopen en geen fouten maken. Maar we zijn mens, wij mogen fouten maken, wij mogen ons zelf zijn, we mogen wenen, lachen, enz... Wij mogen onze eigen weg kiezen in het leven en onze eigen uniekheid op eisen. En voor de kinderen het is oké om anders te zijn, het is oké om jezelf te zijn, Om gevoelig te zijn Jij bent exact wie jij bent, en wie jij altijd al bent geweest. Je bent prachtig zoals je bent en je hoeft je niet te veranderen dit geldt ook voor de ouders zelf ;)
Verder wou ik hier even graag nog een filmpje posten die gaat over een andere manier van omgaan met kinderen, de nieuwe manier van les geven aan kinderen